گمشده بقیع

نیمه شعبان سال 255 هجری قمری روزی بود که خورشید وجودش در آسمان ابری دنیا طلوع کرد. پنهان شد از چشم نامحرمان تا ((بقیه الله)) باشد برای روز مبادای تاریخ.
تا چشمه امید باشد در برهوت نا امیدی آخرالزمان.

در غیبتش صبر باید کرد و پایمردی.
باید دل بست به ((طوبای)) رسول الله که فرمود: ((طوبى للصابرین فى غیبته، طوبى للمقیمین على محبته))[1].
خوشا به حال صبر کنندگان در ایام غیبتش، خوشا به حال پایداران بر دوستى و محبتش

و پیشوای هفتم که فرمود: ((طوبى لشیعتنا المتمسکین بحبّنا فى غیبة قائمنا، الثابتین على موالاتنا والبراءة من اعدائنا، اولئک منّا و نحن منهم…))[2]
خوشا به حال شیعیان ما که در غیبت قائم ما بر محبت و ولایت ما و بیزارى از دشمنان ما پایدار ماندند، آنها از ماو ما از آنهائیم…