گمشده بقیع

نیمه شعبان سال 255 هجری قمری روزی بود که خورشید وجودش در آسمان ابری دنیا طلوع کرد. پنهان شد از چشم نامحرمان تا ((بقیه الله)) باشد برای روز مبادای تاریخ.
تا چشمه امید باشد در برهوت نا امیدی آخرالزمان.

در غیبتش صبر باید کرد و پایمردی.
باید دل بست به ((طوبای)) رسول الله که فرمود: ((طوبى للصابرین فى غیبته، طوبى للمقیمین على محبته))[1].
خوشا به حال صبر کنندگان در ایام غیبتش، خوشا به حال پایداران بر دوستى و محبتش

و پیشوای هفتم که فرمود: ((طوبى لشیعتنا المتمسکین بحبّنا فى غیبة قائمنا، الثابتین على موالاتنا والبراءة من اعدائنا، اولئک منّا و نحن منهم…))[2]
خوشا به حال شیعیان ما که در غیبت قائم ما بر محبت و ولایت ما و بیزارى از دشمنان ما پایدار ماندند، آنها از ماو ما از آنهائیم…

شباهت عجیبی به رسول خدا (ص) داشت. پدرش می گفت ((اشبه الناس)) است به پیامبر (ص).
هم روی ماهش شبیه بود و هم اخلاق و هم سخن گفتنش.
هرکس مشتاق دیدن پیامبر (ص) می شد به علی اکبر(ع) نگاه می کرد.
دلاوری را هم از پدر و جدش به ارث برده بود و روز عاشورا اولین کسى بود از بنی هاشم که اجازه میدان طلبید.

قرآن خواندنش هم شبیه پیامبر (ص) بود. امام حسین (ع) گاهی به او می فرمود: ((علی جان برایم قرآن بخوان تا بهره مند گردم.))[ 1]

در کربلا وقتی به میدان می رفت پدر این آیه را بدرقه راهش کرد: ((إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَىٰ آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِیمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ. ذُرِّیةً بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ ۗ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ))[2]
به حقیقت خدا آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برگزید. فرزندانی هستند برخی از نسل برخی دیگر، و خدا شنوا و داناست.

یوسف ترین خَلقی و احمد شمایلی
زهرا صفات هستی و حیدر خصائلی
چشمان تان دلیل توالی جزر و مد
مهتاب پرفروغ تمام سواحلی
از خانواده ی كرمی ای بزرگوار
بانی خیر سفره ی فضل محافلی
آوازه ات رسیده به دروازهای چین
گنجینه ی سترگ و عظیم فضائلی
شاگرد درس رزم علمدار كربلا
جنگاور بدون رقیب قبائلی

شاعر: وحيدقاسمي

هفتمین روز از ماه ذیحجه سالرزو شهادت پیشوای پنجم از اهلبیت رسول خدا(ص)، امام محمد باقر(ع) است. مردی که همچون پدران بزرگوارش در دانش و ایمان و تقوا و همه فضایل اخلاقی بر همه خلق خدا پیشتاز بود. مردی که رسول خدا (ص) او را همسنگ قرآن نامید و پیروی از او را مایه هدایت امت اسلام دانست و مزد رسالتش را در محبّت و مودّت او قرار داد. دریغ که مردمان ناسپاس بار دیگر امام زمانشان را نشناختند و امامی دیگر مظلومانه با زهر کینه مسموم و به شهادت رسید. مردی که می توانست آرامان شهری که رسول خدا (ص) بنا نهاده بود را به سر منزل مقصود برساند، در گوشه حجره ای جان داد و از میان مردمان پر کشید و در قبرستان بقیع که گواه مظلومیت خاندان پیامبر (ص) مدفون گشت و اندوهی بزرگ را در دل حق جویان به جا گذاشت.

درسی از زندگی امام باقر (ع)
در حال عبور از باغستانهای اطراف مدینه بود که امام باقر (ع) را در حال کارگری و کشاورزی دید. با خود گفت: بايد او را نصيحت كنم تا خود را در اين كهولت سنّ و سنگينى بدن به زحمت نياندازد.
جلو رفت و گفت: ای فرزند رسول خدا (ص) تو از بزرگان قریش هستی چرا با این سن و سال در این هوای گرم اینگونه در طلب مال دنیا می کوشی؟ اگر در این حال مرگ به سراغ تو آید در پيشگاه خداوند چه جوابى دارى؟
امام (ع) فرمود: به خدا سوگند، چنانچه در اين حالت ، مرگ سراغ من آيد در بهترين حالت ها خواهم بود؛ زیرا مشغول طاعت خدا هستم و مى خواهم خود را از افرادى همانند تو بى نياز گردانم و سربار جامعه نباشم ؛ زيرا هر كه سربار جامعه باشد، گناه و معصيت خداى تعالى را كرده است.[1]

بهره ای از کلام امام باقر (ع)
* شخص حريص به دنيا مانند كرم ابريشم است كه هر چه بيشتر ابريشم به دور خود مي تند ، راه بيرون شدنش را دورتر و مشكل تر می كند ، تا اينكه از غم و اندوه بميرد[2]

* افزايش نعمت از جانب خداوند قطع نمي شود ، مگر اينكه شكر از جانب بندگان قطع گردد .[3]

مرثیه
صدای صاعقه آمد که در هوا زده بود
گمان کنم که خدا مرد را صدا زده بود
به خنده ي دم آخر کمي تسلي داد
به جبرئيل که از غصه، ضجه ها زده بود
کسي که پيکره نيمه جان او آن شب
به شدت از اثر زهر دست و پا زده بود
در اين ميانه، عطش؛ اين حقيقت مکشوف
به بوم زندگی اش رنگ نينوا زده بود
عجيب بود که با حال تشنگی، به سرش
هواي نعل و سم اسب و بوريا زده بود
و ديد او سر شش ماهه را در آن اثنا
که ناشيانه کسی روی نيزه ها زده بود
دلش رضا نشد از آن کسي که عاشورا
به عمه زينب او حرف ناسزا زده بود
هزار سال پس از او ميان شعر، کسي
گريز روضه خود را به کربلا زده بود…
شاعر: پيمان طالبی

​ “حضرت زینب سلام الله علیها،الگوی صبر عالمین”

تاریخ، زنی صبورتر از حضرت زینب ندیده است. در واقعه كربلا پسرانش در برابر دیدگان او سر بریده شدند اما شیون نكرد. پس از آن ناظر بود در چند ساعت پیشوایش امام حسین(ع) و برادران و پسران برادرانش به شهادت رسیدند و باز بردباری پیشه كرد. زینب(س) سمبل زنی شجاع، مدبر و لایق رهبری گروهی مصیبت‏زده در اوضاع و شرایطی بسیار سخت و بحرانی بود. مدیریت بحران را باید در رفتار او بجوییم. گرچه او نیز به ظاهر اسیر و بسته به زنجیر بود و مصیبت‏ها و ناملایمات، بدن او را فرسوده كرده بود اما در همان حالت چنان اسرا را رهبری می‏كرد و چنان صبری سترگ و عظیم داشت كه برای هیچ كدام از افراد بشر رسیدن به این حد صبر ممكن نیست مگر به فضل خداوند بلندمرتبه. 

وقتی بانگ رحیل و كوچ در یازدهم محرم سال 61 از وادی كربلا سر داده شد و برای آزردن دل اسرا آنان را بر اجساد كسان‏شان گذر دادند، امام زین‏العابدین(ع) 

نگاهی حزین بر پیكر قطعه قطعه پدر بزرگوارشان انداخت. این نگاه از دید ریزبین حضرت زینب پنهان نماند و خطاب به امام زمان خود فرمود: 

«آنچه می‏بینی تو را غمین نكند. به خدا سوگند كه این حادثه از زمان رسول خدا تا جد و پدر و عمویت نیز اتفاق افتاده بود. حال آنكه خداوند عهدی از گروهی از امت ستانده كه فراعنه خاك آنها را نمی‏شناسند، ولی نزد اهل آسمان آشنایند؛ كه این اعضای پاره پاره و تكه تكه و این اجساد به خون تپیده را جمع و دفن كنند. در این بیابان پرچمی برای مزار پدرت (سرور شهیدان) نصب می‏كنند كه هیچ گاه نشان قبرش ناپدید نشده و در اثر گذشت زمان مَنِش او گم نشود. سران كفر و گمراهان بر نابودی مزار او بكوشند اما هیچ اثر نكند جز اینكه اثر او ظاهرتر و كار او نمایان‏تر شود.» 

​ وارد شده    است. از حضرت رسول صلي الله علیه و آله روایت شده كه: ماه رجب ماه بزرگ خدا است و ماهي در   حرمت و فضیلت به آن نمي‏رسد و جنگیدن با كافران در این ماه حرام است و رجب ماه خدا است و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امت من است كسي كه یك روز از ماه رجب را روزه دارد موجب خشنودي خدای بزرگ می‌گردد و غضب الهي از او دور گردد و دري از درهاي جهنم بر روي او بسته گردد.

از حضرت موسي بن جعفر علیهماالسلام روایت است كه: هر كس یك روز از ماه رجب را روزه بگیرد، آتش جهنم یك سال، از او دور شود و هر كس سه روز از آن را روزه دارد بهشت او را واجب گرد.

و همچنین فرمود كه: رجب نام نهري است در بهشت از شیر سفیدتر و از عسل شیرین‏تر. هر كس یك روز از رجب را روزه بگیرد البته از آن نهر بیاشامد.

از حضرت صادق علیه السلام روایت است كه حضرت رسول صلي الله علیه و آله فرمود كه: ماه رجب ماه استغفار امت من است پس در این ماه بسیار طلب آمرزش كنید كه خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را “أصب” مي‏گویند زیرا كه رحمت خدا در این ماه بر امت من بسیار ریخته مي‏شود پس بسیار بگوئید: «أَسْتَغْفِرُ اللهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ».

و ابن بابویه به سند معتبر از سالم روایت كرده است كه گفت: رفتم به خدمت حضرت صادق علیه السلام در اواخر ماه رجب كه چند روز از آن مانده بود چون نظر مبارك آن حضرت بر من افتاد فرمود كه آیا در این ماه روزه گرفته‏اي؟ گفتم نه والله اي فرزند رسول خدا. فرمود كه آنقدر ثواب از تو فوت شده است كه قدر آن را به غیر خدا كسي نمي‏داند به درستي كه این ماهي است كه خدا آن را بر ماه‌هاي دیگر فضیلت داده و حرمت آن را عظیم نموده و براي روزه داشتن آن گرامي داشتن را بر خود واجب گردانیده است.

پس گفتم یابن رسول الله اگر در باقیمانده این ماه روزه بدارم آیا به بعضي از ثواب روزه‏داران آن نائل مي‏گردم؟ فرمود: اي سالم هر كه یك روز از آخر این ماه را روزه بدارد خدا او را ایمن گرداند از شدت سكرات مرگ و از هول بعد از مرگ و از عذاب قبر و هر كه دو روز از آخر این ماه روزه دارد بر صراط به آساني بگذرد و هر كه سه روز از آخر این ماه را روزه دارد ایمن گردد از ترس بزرگ روز قیامت و از شدت‌ها و هول‌هاي آن روز و برات بیزاري از آتش جهنم به او عطا كنند. و بدان كه از براي روزه ماه رجب فضیلت بسیار وارد شده است و روایت شده كه اگر شخصی قادر بر آن نباشد هر روز صد مرتبه این تسبیحات را بخواند تا ثواب روزه آن را دریابد: سُبْحَانَ الْإِلَهِ الْجَلِیلِ سُبْحَانَ مَنْ لا یَنْبَغِي التَّسْبِیحُ إِلا لَهُ سُبْحَانَ الْأَعَزِّ الْأَكْرَمِ سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزََّ وَ هُوَ لَهُ اهل